قوم پخپل خوراک، څښاک او بې‌ګټې کارونو کې ډوب و.‌

دوی د دنیا په ژوند کې غرق او راضي و او پرې ډاډمن وو.

د هود له خبرو یې زړه تنګ شوی و او ځینو به نورو ته ویل:

هود څه وايي؟‌ هود څه غواړي؟ موږ یې په خبره نه پوهېږو!.

دوی ویل: هغه ناپوه یا لېونی دی!

کله چې بیا هود دعوت ورته وکړ، د قوم اشرافو وویل:

﴿بېشکه موږ خامخا تا په بېوقوفۍ کې وینو او بېشکه موږ خامخا په تا ګومان کوو له دروغجنو څخه﴾.

﴿هغه وویل: ای زما قومه! په ما کې هېڅ بېوقوفي نشته او لېکمن زه د رب العالمین رسول یم﴾.

﴿زه تاسو ته د خپل رب پیغامونه رسوم او زه ستاسو لپاره خیرخواه، امانتدار یم﴾.


لیکوال:‌ ابو الحسن علي الحسیني الندوي

ژباړن: هدایت‌الله همیم