نوح ډېر زیار ویوست چې قوم یې اېمان راوړي او د الله ﷻ عبادت وکړي او د بوتانو عبادت پرېږي.
خو پر نوح د ګوتو په شمار د هغه د قوم ځینو خلکو اېمان راوړ.
یوازې هغو خلکو اېمان راوړ چې پخپلو لاسونو یې کار کاوه او حلاله روزي یې خوړله.
خو د قوم شتمن د هغوی کبر له دې منع کړل چې د نوح اطاعت وکړي.
دوی خپلو شتمنیو او اولادونو دومره بوخت کړي وو چې د اخرت په فکر کې لا نه وو او ویل به یې: موږ د قوم اشراف او باعزته خلک یو او دوی رذیلان او خوار دي.
کله چې نوح دوی د ﷻ لوري ته بلل نو دوی وویل:
﴿ایا موږ په تا اېمان راوړو! حال دا چې ستا پیروي تر ټولو رذیلو خوارو خلکو کړې ده﴾.
دوی له نوح نه وغوښتل چې دغه بېوزله خلک وشړي.
خو نوح منکر شو او وویل: ﴿او زه له سره دې مؤمنانو لره شړونکی نه یم﴾.
زما دروازه د یوه پاچا دروازې غوندې نه ده ﴿زه نه یم مګر ښکاره وېروونکی﴾.
نوح پوهېده چې دغه خوار خلک مخلص مؤمنان دي.
او که دغه مسکینان وشړي، نو الله ﷻ به پرې غوسه شي، نو هېچا یې لاسنیوی ونه کړ.
نوح وویل: ﴿ای زما قومه! له الله نه به ما څوک بچ کړي که زه دوی شړم؟﴾
لیکوال: ابو الحسن علي الحسیني الندوي
ژباړن: هدایتالله همیم
